Even recapituleren: in rit 12 zwoegen de renners naar de mythische top van de Mont Ventoux en een dag later worden hun kuiten aangescherpt in een individuele tijdrit. De etappe van Montélimar naar Villars-les-Dombes kan daarmee twee kanten uit. Optie 1: het peloton organiseert een officieuze rustdag en laat een groepje outsiders voor de zege strijden. Optie 2: de sprinters hebben al twee dagen hun krachten opgespaard en knallen onhoudbaar naar hun volgende kans, zij het dan wel na een hobbelig voorgeborchte.

 

Tussen Montélimar – Villars les Dombes ligt een geaccidenteerd parcours dat een eventuele massasprint kan bemoeilijken. Drie maal mogen de strijders voor de bolletjestrui hun benen strekken voor puntengewin, op colletjes van 4e categorie die met een algemeen gemiddeld stijgingspercentage van 5% en een gemiddelde lengte van om en bij de 3,5 kilometer doen denken aan het Ardense reliëf. Ook tussenin liggen er nog tal van plateaus en stukjes vals plat die trechtergewijs kracht wegslurpen. Richting Villars les Dombes – laat ons zeggen de laatste 60 kilometer – vlakt het parcours wat uit en hebben gelosten ruimschoots de kans om weer aan te sluiten.

 

In de eerste week van de Tour zou deze etappe met vrijwel 100% zekerheid eindigen op een spurt. Nu is het een beetje afwachten. Hebben de rappe jongens er zin in, dan volgt een oerendharde strijd tussen de sprinters die zich niet hebben laten afschrikken door de Pyreneeën en de Mont Ventoux. Zitten ze op hun tandvlees of steekt er in de eerste week een sprinter bovenuit, dan zullen ze – samen met de klassementtoppers – mogelijk een wapenstilstand houden en een groepje gelukzalige ‘bolletjes-baroudeurs’ om de dagroem laten strijden.

 

Bron: touretappe.nl

Bron afbeeldingen: letour.fr